Porosty są organizmami, które zbudowane są z dwóch komponentów: komórek glona i komórek grzyba. Symbioza daje organizmom korzyści obustronne. Grzyb stanowi szkielet porostu oraz dostarcza wodę i sole mineralne. Glon natomiast dostarcza składników odżywczych, które produkuje w procesie fotosyntezy. Porosty są pionierami życia – torują drogę roślinom naczyniowym w zasiedlaniu skał, wydm, itp. Pierwsze pojawiają się bakterie, potem glony, promieniowce i grzyby. Po nich rozwijają się porosty. Proces zasiedlania skały przez porosty może trwać od 5 do 20 lat a czasem nawet i więcej. Porosty rosnące w suchych borach i zbiorowiskach muraw piaskowych są bardzo ważnym czynnikiem glebotwórczym. Porosty są znaczącym „rezerwuarem: wody w lesie. Pobierając wodę z rosy, mgły, opadów atmosferycznych powiększają swoją masę nawet kilkukrotnie, co w borze suchym lub chrobotkowym (Cladonio-Pinetum) ma szczególne znaczenie. Wymieranie porostów jest pierwszym i najbardziej czytelnym sygnałem pojawienia się zagrożenia ekologicznego biocenozy. Porosty są bardzo wrażliwe na zanieczyszczenia powietrza stąd w miastach wokół fabryk występują tzw. pustynie porostowe. Tę właściwość porostów wykorzystuje się do badania stopnia skarżenia środowiska (skala porostowa). W Mazowieckim Parku Krajobrazowym najpospoliciej występującymi porostami są chrobotek reniferowy i płucnica islandzka.